Selasa, 09 April 2013

NASIP TRESNAKU

Standard



Limolas januari rongewu telulas nalika tali tresna antarane Aku lan   Eki aisyah kusumawati pedot, tali tresna kang wes ana luih saka limang tahun iku kudu pedhot ing tengah ndalan amargo kahanan uripku kang dumadag’an owah satus wolongpuloh drajat.
Aku kenal eki nalika aku lan dewek’e isih ana bangku SMA, lan ana SMA iku tali-tali tresnaku tak rakit karo dewek’e, wong tuaku lan wong tuane Eki wes podo kenal, lan ora ngiro nilika  sawise lulus SMA Aku lan Eki ditunang ake.
Rong wulan sawise pengumuman kelulusan iku, Aku lan Eki  resmi tunangan,  pahargyan tunangan iku ana ndaleme R Sartono yo iku ramane Eki.
Semingu bubar tunangan Eki banjur budhal menyang Amerika kanggo kuliah. Mbengi  sadurunge budhal Eki moro menyang omahku saperlu pamitan karo Bapak Ibuku, jam lima sore Eki wes tekan ngomah, aku kang lagi  mulih saka jogja iku kaget ana sedan biru parkir eng ngarep omahku.


“nembe kundur mas?”
“iya dhik, wes  suwe sliramu teka?”
“ya during, nanging ya ana nek mung setengah jam”
“kui sue jenenge!”
“piye mas wes intok kos?”
“uis dhik, yo nek karo kampus adoh’e udakara mung sekilo!”
“ya syukur lah mas, terus kapan mas Damar arep ngenggoni kos?”
“paling seminggu sadurunge mlebu kuliah!”

Ora sue banjur ibu metu saka mburi nggawa wedhang karo camilan kripik tempe kang di gawa nganggo nampan

“wis mulih le?”
“uwis bu, lha ibu nggawa unjuk’an iku kanggo sapa?”
Kanggo calon mantu ta ya!”
“aleman, biasane lak’yo njupuk dewe!”
“yo ra papa, wong ibu iki mau ya bubar masak , dadi ya sisan!”
“wes bu, kanggo aku wae, mengko eki ben nggawe dewe!”
“ya unjuk’en mas, aku ra nyuwun!”
“ngono we nesu! Ngerti ra nek kowe nesu tambah elek?”
“elek yo ben, nyatane kowe yo gelem ngono!”
“heh, aku gelem yo merga kepekso”
“wes kana adhus, wes mambu kecut ngene, mundak ruangan sing wangi iki kena polusi kringetmu iku!”
“uwis-uwis  kok malah podho udur! Koe ki lho le, kaya bocah cilek wae!, mbok gek adhus mambu tenan!”
“mambu yo ben, seng penting lak payu!”
“payu apane?”
“lha kui, putrine denmas sartono sing nukoni!”
“bocah ora nggenah, wes kana adus, malah regejegan wae!”
“inggih buuu!”

Karo menyat mlaku aku nyaut wedang teh neng meja kang sekawit kanggo Eki

“bocah ra nggenah, wong kanggo calon bojone malah di ombe dewe!”
“ya nuwun sewu bu, selak ngelak!”

Bubar aku adhus, aku banjur pamitan karo ibu lan bapak, mobil Honda jezz iku tak playok’ke ngener ing Adutirium RRI Surakarta,  ing kana ana pentas wayang uwong dhining seniman seniwati RRI. Aku lan Eki lungguh paling mburi, nalika gamelan wus muni lan gendhing wus di nynyek ake karo saperangan waranggana, atiku tansaya ngluwung, katresnanku kang saiki ana sandingku arep lunga ninggalake aku, aku kaget nilika sirah’e eki wus sumende ing bahu kiwaku, tak lirik, eluh kang bening netes eng pojok netrane kang sayu iku, Eki banjur mbisik’I.

“mas, metu wae yo!”
“lho ora sida nonton dhik?”
“ora wae mas, aku pingin ngomong karo mas Damar!”
“ya wes, ayo metu wae!”

Bubar iku, aku lan Eki banjur metu ninggalake auditorium RRI, aku lan Eki banjur menyang parkiran.

“arep menyang ngendi dhik?”
“manut mas, sing penting aku iso ngomong-ngomong wong loro karo mas”

Mobil tak ener ake ing taman sri wedari, ana kana aku mung lungguhan karo ngobrol

“mas, sak tenane koe  tenan tresna karo aku ora to?”
“lha ana apa dhik kok pitakonmu ngono?, nek aku ora tresna, ngapa aku gelem ditunang ake karo sliramu!”
“mas, aku sesok wes arep lunga, lan bakal suwe ninggalake mas Damar, mas kuat  nunggu aku?”
“dhik, aku bakal netepi janjiku iku, koe rasah kuatir yen aku bakal cidra ing janji!”
“tenan mas, Mas Damar  ora bakal cidra?”\
“tenan dhik, aku bakal njaga tresnamu nganti sliramu mulih saka amerika!”

Eki banjur ngrangkul awakku, mripatku kang wus ora kuat mbendung eluh uga dumadag’an mbanjiri pipiku.
kemis esuk aku ngeterake Eki ana bandara Adi Sumarmo,, tak sawang pasuryan kang ayu iku saya ayu, lan mripat bening iku ora ndat ngetoak’ke banyu bening kang nelesi pipi  semu abang iku. Udakara setengah jam banjur ana panggilan saka operator bandara, Eki Aisyah Kusumawati wus arep mangkat.


Sewulan sawise Eki lunga aku uga mlebu  kuliah, aku kuliah ing vakultas psikologi UGM. Ana yojo  aku entuk kanca-kanca anyar, ora mung seka jawa ananging uga saka luar jawa, Agus,  Winarni, Bambang,lan  retno, aku pancen gampang akrap, ora  suwe aku nyatane wus  akeh kanca.
ra krasa wis rong tahun aku lan Eki pepisahan,, surat kang tak tampa saka dewek’e ngumpul akeh banget, wis ana nek mung limolas surat. Mbengi iku aku ora biso turu amarga nembe  wae rampung nggarap tugas. Kotak  amplop tak bukak, siji mbaka siji surat saka Eki iku tak waca nganti aku ngerrti-ngerti wes digugah kanca  ngarep kamar, suara wong ndodog lawang kaprungu, aku banjur nglirik jam ana meja belajar, aku njomblak kaget jebulane wis jam wolu luwih. Aku cepet mlayu ana kamar mandi, sabubare adhus  aku kaget, jebulane aku ora nggawa anduk saking kesusune. Bubar ganti aku banjur mangkat kuliah, mobil JEZZ tak playok ake banter, lan dumadag’an ing ngarep  rumah sakit  Dokter YAP aku nabrak trotoar amarga ngendani becak, bubar iku aku ora kelingan apa-apa maneh, ngerti-ngerti awakku wes kaku kabeh, rasa njarem tak rasak’ake ing sakujuring awak, lan  keprungu suara ibuku kang nangis sesenggruk’an ing sandingku.
Nalika iku aku krungu bapakku lagi ngendika marang ibuku kanthi suara kang alon, nanging kupingku lamat-lamat keprungu ngendikane bapak iku.

“piye keterangane dokter pak?”
“bu, gelem ora gelem, seneng ora seneng awak’e dewe kudu nrima peparinge gusti!”
“iki ana apa to pak, kok bapak ngendika ngono?”
“putrane dewe bakal ora weruh padange ndonyo maneh bu!”
“opo pak, cobo balenono maneh!”
“bu, mau aku bubar saka ruangane dokter, ujare beling kang nancep ing mripate dammar ngrusak bola mripate, lan dokter wes angkat tangan yen kudu ngoprasi!”
:”dadi putrane dewe bakal ora weruh pak?”
“iyo bu, nanging orasah ditangisi, iki wis pepesthene thole! Sing sabar bu, ora apa-apa, ditampa kanthi legawa!”

Kaya disamber bledhek awakku, panas sakojor awak, aku bakal ora weruh sak umur urip. Rong minggu ing rumah sakit sarjito aku banjur  mulih ana solo.
Ana mobil,Sadawaning ndalan, tak rungu ibu, lan  mbak wikan  mung sesenggruk’an nangis.

“uwis to bu, orasah ditangisi terus, iki wis pesthine uripku, arep digetunono ora bakal bali maneh!”
“le, ngapa uripmu kudhu kaya ngene to cah bagus?, ibu ora ngiro le!”
“bu, urip iku mung saderma nglakoni, gusti ALLAH sing  ngatur, ibu ora kudhu getun, aku isa nampa kabeh iki bu!”
“iya le, nanging kepye karo keluargane pak Sartono, lan Eki calon bojomu, apa isa nampa sliramu?”
“yen iseh gelem  nampa yo syukur, yen ora yo wis bu, lahir, jodo lan pati iku wes diatur, aku mung trimo nglakoni bu lahir batin aku legawa bu!”
“dimas, mbak wingi entok kabar saka kancane mbak ing singapur, sesok yen sliramu wis pulih tak ter ake mertombo ing singapur!”
“mbak Wikan, yen aku kudhu ora iso ndelok abang birune ndonyo aku wis trimo kok, orasah adoh-adoh mertombo!”
“dimas, koe aja ngono, wong urip iku diwajip ake usaha, ihtiar, sapa ngerti dimas bisa mari!”
“ya wis mbak, aku manut, nanging yen pancen ora bisa tak suwun, ibu, mbak wikan lan bapak isih gelem nrima aku!”

Ibu tansaya banter anggone nangis, lan bapak ana ngarep karo nyetir mobil ora gendika apa-apa.
Tekan  pelataran ngomah, aku ditangisi karo rewangku sakeloron,  mbok Darmi, lan pak Karman tukang kebon ing ngomah.

:”koe podho nangisi opo ta mbok?”
“pripun ta mask kok  saget kados ngaten?”
“uwis orasah podho nangis, gawekno wedang jahe wae aku, wes sue ora ngombe wedhang jahe gaweanmu ta mbok!”


Tekan ngomah aku banjur lungguh ing ruang tamu, wektu kui udakara wis jam pitu bengi, karo lungguh aku  mbayangake saisine ruangan iku, karo ngentho-entho gegambaran ing omah. ana sajroning ati aku mung nggetuni lelakoning uripku, kedaling latiku kanyoto ora kaya rasaning atiku.

“le, arep maem ora? Yen arep ibu pundutke!”
“ora bu, aku pengen wedhang jahe wae!”
“tungunen tak gawekke yo le, rasah nengdi-nengdi yen arep neng kamar matur bapak, apa kondo mbakmu ya!”
“ya bu!”

Ra let suwe ibu lunga, bapak banjur lungguh ing sandingku karo ngelus-elus sirahku

“le, kepiye koe?”
“kepiye napane pak?”
“bapak, ibu lan mbakmu mung sedih le nyawang awakmu!”
“pak, bapak mboten perlu kuatos kula mboten saget nampi lelampahan menika, kathah rencang tunanetra  pak, sedaya ugi saget nampi!, kula menika tiang psikologi pak, kathah tiang ingkang nyuwun pitedah, lan sapunika kula piambak kedah nglampahi lelampahan punika!”
“banjur kepye kuliahmu le?”
“kula badhe mbangsuli malih pak, kula badhe mendet hukum!”
“nek ngono, kudu ngenteni wolong sasi meneh le!”
“mboten dados menapa pak, kula saget  sinau lan mbiasaaken ndonyo kula ingkang enggal punika!”
“sing sabar ya le, muga-muga gusti bakal paring nugraha marang awakmu, bapak ya tak ndedongo, muga-muga isa intuk dalan kanggo marimu!”
“iki le wedang jahene, isih panas!”
“paringno meja kamar  wae bu!”


Dina-dinaku banjur owah satus wolongpuloh drajat, kabeh sing tak sawang sarwa ireng , srengenge kang padang nilika awan wis ora bisa tak delok maneh padange,  abang ijoning ndonyo saiki ora bisa tak dulu maneh, foto ayu calon sisihanku saiki embuh kepriye aku ora kelingan. Minggu esuk iku aku lagi lungguhan ana  teras mburi, nalika keprungu suarane mbok Darmi nyeluk ake aku

“mas Damar, wonten rencang-rencang saking yojo dugi!”
“oh ya mbok, tulong cepakno wedang wae!”
“mas Damar saget tindak ruang tamu piambak?”
“iso mbok, aku wis apal omah iki!”

Ana ruang tamu tak prungu suarane bocah-bocah

“wah saiki lemu koe mar!”
“ho’o je ret, aku saiki koyo diternak, mung mangan turu, karo sapa sliramu?”
“yo jedeg’en dewe!”

Bubar ngomong Retno  banjur ana wong nyalami aku

“hayo sapa mar?” pitakone winarni
“iki yen ora Agus yo Bambang!”
“ya seng jelas Agus apa Bambang?”
“nek iki Bambang Win, ketara tangane gedhe, kaya gali sarkem!”


Suarane Agus banjur keprungu ngakak

“bener Mar, iku gali sarkem, plus sing sok tuku jajanane! Hahahaha!!”
“bajingan koe  Gus!”

Suarane Bambang semu nesu

“kepiye kabarmu Mar?”
“yo kaya ngene Mbang, kaya sing tok delok!”
“terus kepiye kuliahmu?”
“aku arep kuliah meneh Win!”
“lho, terus arep mlebu ana fakultas apa koe?”
“hukum wae Win!”
“wah berarti awak’e dewe ora iso ketemu meneh bos?”
“arep nengdi to Mbang?, arep tok jak neng sarkem?”
“koe karo Agus podho bajinganne!”
“ya rasah nganggo nesu ta, mung guyon ta!”
“koe karo Bambang sok neng sarkem?”
“ora Ret, mung guyon, bambang isih jaka kok!”
“nek Agus Mar?”

Aku during nanggapi pitakone Winarni wis kesusu suarane  Bambang kang kawit mau digarapi Agus

“nek Agus wes ora jaka  ketok’e Win!, wes  kaping bola bali neng sarkem!”
“gundulmu ambleg!”
“ya rasah nesu Gus, mau koe yo nggarapi aku aku ra nesu!”
“ra nesu kok misuh?”
“mung keceplosan wae!”

Ing atiku mung mbatin, kanyoto kancaku iki isih podho karo mbien, yen campur kaya kucing karo kirik. Mbok Darmi keprungu manggaak’ke unjuk’an kanggo tamu-tamuku kang wis cumawis. Rodho suwe aku lan kanca-kancaku  ngobrol ngalor ngidhul, awan iku pancen panas segelas es jeruk kang cumawis rasane ora iso ngadem ake suasana iki.


“wah kok yo panas banget to awan iki, apa arep udan!”
“koe ngopo ta bu, kawit mau gembreneng wae!”
“apa penjenengan ki mboten kraos panas kaya ngene ta?”
“hayo krasa neng rak yo rasah gembreneng kaya ngono ta?”
“pak, kepriye sesambungane Eki karo Damar?”
“maksud’te ibu apa?”
“ibu emoh yen nduwe mantu Damar sing saiki cacat kae pak!”
“hus, mbok ngendika ki dijaga bu, ibu ki ngendika apa!”
“ngendika apa? Wes genah ta pak, ibu ora setuju yen sesambungane antarane Eki lan Damar iki diterusake, ibu emoh nduwe mantu cacat kaya ngana, apa alok’e uwong-uwong mengko!”
“bu, pestine Eki ta, yo uwis orasah digetuni, saiki kepriye yen sing nglakoni  Eki iku ibu?”
“yen ibu, ibu bakal emoh nerusake sesambungane iki!”
“kuwi nek meturut ibu, lha nek Eki during mesthi ta bu? Opo kowe tega karo anakmu dewe, medhot tresnane?”
“tega ora tega kudhu tega pak,, ibu emoh yen duwe mantu Damar, kanggo apa wes cacat, iso ngenehi apa karo Eki!”
“buu, mbok ngendikamu ki di tata, ora pantes yen keprungu lian!”
“rap antes yoben, wong kasunyatane ngono arep kepriye, saiki gumantung bapak, kersa apa ora matur karo keluargane denmas Wibowo!”
“matur seng kepriye bu, raine bapak arep diparengke ngendi? Ibu ora kelingan wolong tahun kepungkur, nalika keluargane dewe kena musibah? Sapa sing paring pitulung, keluargane Damar bu, yo  pak Wibowo! Opo ibu ora kelingan?”
“pak, males budineng lian iku perlu, nanging saiki apa bapak ora isin nduwe mantu matane ora weruh kaya ngana?”
“wes buk, rasah ndremimil ora karuan ngono, bapak suthik mering ngendikane ibu!”
“sakarepmu pak, nanging sepisan maneh ibu emoh nduwe mantu Damar, titek!”
“banjur ibu arep ngapa?”
“ibu arep menyang ndaleme denmas Bowo pak, ibu arep mbalek’ake rembok yen bapak ora gelem tindak!”
“bu, mbok ojo ngawur tumindakmu kuwi, ngisen-ngisenke tenan patrapmu kui!”
“wes ben, katimbang nduwe mantu picek kaya Damar kae!”
“buuu, saya suwe ngendikamu saya ora nggenah ngono to, mbok eling!”
“karepmu pak, ibu kepengen sesambungane Damar lan Eki diwurungake!”

Bubar ngendika kaya ngono iku bu Purwanti banjor menyat, pak  Sartono kang deleg-deleg lungguh mung biso meneng ora kemucap  apa-apa maneh, ana batine mung mbatin, denmasWibowo kang sasuwene iki wis nandur kebecikan marang keluargane kudu dicidrani penggalihe,
“oalah pak Bowo, ngopo lelakon penjenengan kedah  kados mekaten, kasaenan penjenengan punapa kedah kula cidrani, mboten mentala batin kula raosipun!, ora-ora, aku ora oleh nyidrani pak Bowo, Eki ora kena pisah karo putrane pak Bowo, mboh kepriye carane aku emoh yen ndilat iduku dewe!, aku kudu ngabari Eki ngenani lelakon  iki  yen ngono!”
Pak Sartono banjur menyang ruang kerjane ing samping ruang tamu iku, mbukak laptop lan ngirim Email kanggo Eki ing Amerika, sadurunge ngirim pak Sartono ngirim SMS luwih disik, kang isine, Eki kudu cepet mbukak Email kang nembe dikirim


“kirim wae laptop’e yen wes di install jaws gung, alamate mengko tak kirim lewat SmS!”
“oh yo mas Damar, llha mas saiki ana ngendi?”
“aku arep menyang semarang, ana terminal tirtonadi aku saiki!”
“yo wis yen ngono, aku saiki yo nembe ana semarang, mas arep tindak ngendi semarange?”
“aku arep menyang banyu manic!”
“yo yen ngono mengko laptop penjenengan kula dugek’ke mrika kemawon!”
“hyo wes, malah gebeneran, selak kepengin nganggo laptop anyar je, yow is, iki busku wes arep mangkat!”


“bubar nutup telfune Agung aku banjur munggah bus jurusan semarang, wes ana rong wulan aku menyang ngendi wae dewe, ora  di ter ake mbak Wikan, utawa bapak maneh. Awan iku, suasana ing terminal tirtonadi pancen panas, nanging sawise mlebu bus, rasane adem, bus AC kang tak tumpak’I banjur  mlaku ninggalake kutho solo, mlebu terminal mboyolali aku ora lungguh dewe maneh, ana priyayi putri kang  lungguh ingbangku sandingku.

“arep tindak ngendi mas?”
“arep menyang semarang bu!”
“kok bu to mas, aku iseh enom lho!”
“oh, yo nuwun sewu mbak, name mbak sinten?”
“jenengku Hanum mas!, lha yen mas sinten?”
“aku Damar mbak, mbak arep tindak ngendi?”
“tindak semarang mas, lha mas Damar uga semarang ta?”
“inggih mbak!”
“semarange ngendi mas?”
“aku arep menyang bon mundu mbak, ana acara neng kana!”
“wah padha yen ngono, aku yo arep menyang kono, Bon Mundune ngendi mas?”
“SLB Negri  mbak,, lha mbak hanum?”
“nek aku daerah pasar kambing mas!”

Telung jam aku ngobrol karo dewek’e, ora krasa wus tekan Banyu Manik, aku lan Hanum  banjur mudun saperlu ganti bus.

“mas dammar rencang penjenengan kiro-kiro suwe ora?”
“aku yo ora ngerti mbak, mau peseni mung kon ngenteni ing kene!”
“yo yen ngaten ditunggu wae!”
“mbak Hanum yen badhe rumiyen mboten menapa kok, kula tak nenggo rencang kula piambak mawon!”
“nggih mboten ngaten to mas, tujuan kula lan panjenengan lak  sami to?”

Stengah jam aku nunggu tekane Agung, nalika iku jam udakara wis jam papat sore, rame kutho pinggiran semarang iku kaya ramening atiku kang wiwit mau tansah mikirake ngendikane ibune Eki yo bu Purwanti telung ndina kepungkur, ing ngarepku bu Purwanti ngendika yen sesambunganku karo Eki kudu wurung, ajur rasaning atiku, kanyata pangangen-angenku iku dadi kasunyatan, keluargane pak Sartono wes ora gelem nduwe calon mantu aku maneh, lelamunanku ambyar nilika kenyo kang lungguh ing sandingku njawil pundakku.

“hayo nglamun yomas?”
“ah mboten kok mbak, mung kesel wae paatang jam lungguh!”
“rasah ngapusi ta mas, aku ngerti kok, galau yo mas?”
“alah mbak, kaya cah psikologi wae penjenengan ki!”
“pancen iyo kok mas, aku pancen cah psikologi!”
“mugakno kaya dukun!”
“asem mas  dammar ki, mbok ojo ngono ta, padakke eang Subur wae!”
“dudu eang Subur mbak, nanging uti Hanum!”
“wuuuuu mas Damar ki ndagel, nek mas kuliah, apa pun nyambut damel?”
“aku mbiyen kuliah mbak, podho kaya mbak, psikologi uga, nanging aku kecelakaan banjur ora nerusake maneh!”
“lha mas saiki terus kegiatane apa?”
“ngewangi kegiatan organisasi Diffabel mbak!”
“mbok aja mbak ngono ta, jeneng wae mas, ben akrap!”


Ora suwe keprungu klakson mobile agung, suara cempreng iku banjor tak rungu

“nuwun sewu mas, radi telat mau seka seminar metune wes meh jam telu!”
“yo ra apa-apa Gung, iki kenalke disek!”
“wah pacar ao mas?”
“pacar gundulmu kuwi!”

Agung lan Hanum banjur padha kenalan

“mas aku ora iso sue, merga aku arep njemput ibu ing bandara, iki laptop’e mas Damar wis tak install Jaws mengko yen iseh ana kurange mas telfon aku wae!”
“yo matur nuwun nek ngono, kudu mbayar piro ki aku?”
“nginstal Jaws’e rasah mas, mung mbayar bensin, karo ngganti tuku laptop wae!“
“”piro aku nggantine?”
“laptop wolong yuto, bensin nembelas yuto mas!”
“kok laptop karo bensin akeh bensine? Mobilmu kui tangki kapal barang to?”
“hahaha guyon mas, ya laptop iku swolong yuto!”
“ya mengko tak transfer neng rekening mu yo!”
“siap bos, wes mas, aku pamit!”


Karo  ngomong ngono Agung isih isa-isane nggarapi aku, ujare

“mbak hanum titip yo, ojo diilangke  kancaku!”
“ora mas agung, tak jagane!”
“bocah gendeng tok tanggapi to mbak!”
“mbak meneh to mas Dammar iki!”
“yo nuwun sewu, kesupen  mbak Hanum!”
“rasah nganggo mbak mas!, mas, iki wis sore lho, nek mas tindak Bon Mundu saiki wis ora ana kendarakan meneh, mending mas tindak omahku disek mengko ben diterake sopirku!”
“walah malah ngrepoti njenengan to mbak hanum!”
“mboten denmas Damar!”
“kok nganggo denmas?”
“lha mas yo nggango mbak je!”

Ra let suwe jemputane Hanum teka. Aku ora langsung ing tujuanku sekawit, nanging diampirke ing ndaleme Hanum ing daerah  pasar Kambing.

“mas iki omahku, nuwun sewu elek yo!”
“wah ojo ngono mesakne bapak ibuk le ndamel to!”
“hahaha iyo ding, mas lungguh ana ruang tamu sik yo, mengko bubar magrib ben dterake pak min neng Bon Mundu!”


Aku banjur lungguh ing ruang tamu sawise hanum mlebu, ra suwe hanum metu maneh karo manggak’ake wedang kanggo aku

“mas Damar, iki ana unjukan dunjuk disek ya, aku tak  nglebok ake tas disek!”
“oh yo Han, ra papa kok!”


Ing ruang tamu iku aku lungguh karo batinku tansah iseh mikirake nasip tresnaku kang emboh kepriye wusanane iki, bu Purwanti telung ndina kepungkur teka ing ngomah, ana ngarepe ibuku ibune Eki iku ngendika

“Bu parsih, saderenge kula nyuwun pangapunten ingkang kathah, sowan kula punika badhe rembag’kan bab sesambungane putra kula lan putra penjenengan bu!”
“Bu Pur, kula panci sampun nduga, njenengan gbadhe tindak dalem kula, ngrembag bab sesambungan Damar putra kula lan nduk Eki putri penjenengan!, Bu Pur, kula namung sumangga panjenengan lan kluargi Sartono kemawon, kawontenan panci kedah kadhos mekaten, kula ugi saget nampi punapa tindak penjenengan!”
“bu Parsih, kula punika mung saderma dados ibu, lan engkang nglampahi bebrayan punika Eki, lan sedaya wau kula namung manut kekajenganipun lare kula!
“inggih bu, kula mangertos kok, sinten ta engkang kerso nampi tiang cacat kados putra kula punika!”
“Bu Parsih, sepindah malih kula nyuwun pangapunten, kula pribadi mboten purun, ananging Eki wangkal bu!”

Keprungu iku rasaning atiku ajur, remuk, dadi sawalang-walang, nanging arep dikpiyekke maneh, nasip tresnaku kudu kaya mengkene, arep dipeksa ora bisa! Aku kudu nglalek’ake Eki, Eki dudu jodoku.

“jodo iku wis ana sing ngatur le, rasah digolek’I bakal yen wes pesthine teka dewe!”
“inggih pakdhe, kula nggih mangertos!”
“lha terus kepriye sesambunganmu karo putrine Denmas Sartono?”
“sampun wonten  sewulan punika  kula mboten wonten sesambungan malih pakdhe!””
“Denmas Sartono iku pancen wong kang ora bisa mbales kabecikaning lian!”
“maksudte pakdhe rozani?”
“le, denmas Sartono iku udakara wolong tahun kapungkur meh wae dadi wong mlarat, amarga usahane batik ambruk merga kapusan!, yo bapakmu iku kang ngewangi nutup utange denmas Sartono iku!”
“dados Eki dijodok’aken kalih kula namung kangge males budining bapak, mekaten pakdhe?”
“aku ora ngerti le, naanging sabubare kedadean iku, sesambungane bapakmu lan denmas Sartono saya raket!”

Ing batin aku mung ngroso mesak ake karo Eki, kanyoto tresnane  mung lamis, tresna kang tak gadang tulus iku kanyoto mung kembang lambe, manis ing lathi nanging pahit ing ati! Keparaaaaat!


Ing semarang aku ana yen mung seminggu, aku nginep ing ndaleme pakdhe Rozani, pakdhe Rozani kang kapernah tunggal sepuh’e bapak iku menehi pangerten crita-crita ngenani sesambungane antarane bapak lan keluargane denmas Sartono. Bali saka semarang aku ora langsung menyang solo, ananging aku menyang yojo. Neng yojo aku nemoni putrane pakdhe Rozani, David jenenge. Tekan kos-kosane David aku langsung nyritak ake apa kang tak krungu saka bapak’e David yo pakdhe Rozani


“lha terus karepmu piye dimas?”
“aku pengen males kabeh tumindak’e keluargane denmas Sartono kangmas!”
“dimas Damar, meturut pamawasku, ora perlu dimas nduwe roso kaya mengkono, mengko yen wes jatahe kabeh mau bakal ana piwalese dimas!”
“nanging aku rumangsa dingo dolanan kangmas!”
“aku ngerti dimas, nanging upama mengkone dimas nganti nggunak’ake dalan kang nerak ukum apa bisa rampung?, wis dimas mengko aku sing mlaku, dimas ra perlu cawe-cawe!”

Rasa mangkelku karo keluargane Sartono wes ora bisa dibendung maneh, pangiget-igeting atiku kudu-kudu kepengen nunjemake peso ing dadaning priyayi kang wis tak anggep bapakku dewe iku. Sewengi aku nginep ing kos-kosane David, udakara jam wolu esuk aku pamit arep mulih ing solo, rasa atiku kang isih umup iku kemudu tekan ndalem Wibawan, ya omahku, aku diterake kangmas David tekan terminal Giwangan, rong jam saka yojo  aku banjor tekan ngomah, awan iku ngomah sepi, sing ana mung mbak wikan, lan rewangku pak Min lan Mbok Darmi!

“seka yojo jam piro dimas, kok yah men ewes tekan ngomah?”
“sak jam-jame mbak!”
“kowe ki ana apa ta, datakoni mbakyune apik-apik kok malah suarane sengol kaya ngono!”
“wes mbak,k aku arep neng kamar, mengko yen bapak  kundur aku digugah, aku arep turu ngantuk!”
“dimas, kowe ki kelebon demit ngendi ta?”
“demit alun-alun mbak!”

Bubar clathu kaya mengkonno aku mlebu kamar, lawang kamar tak banting sak kuatku, suara mbak wikan kang bengok-bengok ana njaba ora ta gagas.


“ra nggagas, karepmu ki piye bu?, tumindakmu iku wes gawe kuceme bapak, ngerti ora kowe ki?”
“kucem endi yen bapak duwe mantu ora weruh dalan kae?”
“aku luweh seneng nduwe mantu ora weruh dalan, katimbang duwe mantu ora weruh tata krama kaya Anton calon mantumu kae!”
“bapak luweh seneng nduwe mantu ora weruh dalan ta? Seneng yen anakmu nangdi-nangdi nuntuni wong picek!”
“buuu, koe pancen wes kelebon demit, sing ana pikiranmu mung kadonyan lan kadonyan! Keluargane dewe luweh saka cukup bu, ibu isih kurang?”
“ibu ora mikir bondo pak, nanging opo yo iyo keluargane awak’e dewe nduwe  mantu ora weruh dalan kaya Damar kae?”
“isin kanggo apa?, banjur ngapa mbiyen ibu ora isen ngemis neng keluargane denmas Bowo nyuwun pambiantu duit samana akehe?, ibu kudune bisa mikir tekan semana, kepriye pangrasane denmas Wibawa saiki!”
“pak, ibu sepisan maneh emoh duwe mantu Damar Jati Supajar!, nduk Eki arep tak jodo’ake karo Anton!, wis wiwit mbiyen ibu ora setuju bab jejodoan iki nanging bapak mekso wae!”
“apa kandamu bu? Mekso? Sapa sing meksa tak takon! Apa ora ibu sing nglenik’I Eki supaya cedak karo Damar? Ibu ora kelingan?”
“ibu kelingan pak, nanging ibu wis suthik yen kon duwe mantu Damar!”

“sakarepmu bu, aku ora melu nanggung yen ana apa-apa ing tembe mburine!”


Mburi mas, keprungu suara’ne kondektur bus trans jogja ndadek ake lamunanku ambyar, aku awan iku arep menyang kampus, ya, aku wis kuliah maneh dudu neng fakultas psikologi nanging ing fakultas hukum ana UGM, ing yojo aku nunut turu ing kontrak’ane David! Lan awan iku nalika aku lagi ana trans jogja dumadagan ana telfon, seka suara Talks kang tak install ing hp iku keprungu suara Talks kang nuduh ake sapa kang manggil, Eki telfon, rasa atiku mamang, antara arep tak angkat apa ora, yen tak angkat apa kanga rep tak omongake, sasuwene patang wulan luwih aku ora nate sesambungan maneh, nanging amargo risih geter hp ku iku hp banjur tak angkat

“halo mas dammar!”
“halo dhik
, tumben telfon?”
“iyo mas, ora oleh aku nelfon?”
“yo oleh, sapa sing ora oleh!, nembe apa sliramu?”
“iki nonton TV, lha mas arep tindak endi, kok rame banget?”
“arep kuliah dhik!”
“mas Damar wis kuliah meneh?”
“uwis dhik,  wes aentuk sak semester!”
“njukuk apa mas?”
“hukum dhik, kepriye kuliahmu, lancer?”
“alhamdulilah mas, paling seminggu meneh aku mulih, pengen mulih kangen karo ngomah, yo karo mas Damar!”
“oh, tak tunggu oleh-olehe yen ngono!”
“oke siap  my baby!”


My baby, tetembungan apa kang tak krungu iku ora salah? Eki isih nyeluk nganggo tembung iku.

Seminggu saka telfon ing trans jogja iku iki pancen bener bali, kabar baline iku tak mangerteni saka denmas Bagyo yo kangmase Eki, awan nalika aku lagi lungguh ing loby kantore bapak denmas Bagyo kang sasuwene iki dadi konco bisnis bapak nyedak’I aku

“wah kok mung dewe dimas?”
“iyo kangmas, bapak nembe rapat mau, lha kangmas bagyo tindak rene ana keperluan aapa?”
“biasa dimas, bisnis karo ramane dimas Damar, oh yo dimas, Eki mulih seka Amerika dimas uwis ngerti?”
“during kangmas, lha kapan Eki mulih?”
“nembe wingi, dimas arep sonjo neng ngomah? Mengko tak jemput ana ndalem yen kepengen tindak ngomah!“
“ora kangmas, matur nuwun!”
“yow is, dimas aku tak disik yo, aku tak nemoni bapak disek!”
“oh yoh monggo  kangmas!”


rong ndino bubar patemonku lan Bagyo iku Eki moro menyang omah, aku kang lagi mbukak FB ana kamar kaget nalika aku ngambu wangi parfum kang ora bakal bisa  lali sasuwene iki, nanging aku mung meneng ora nyaruwe tekane Eki iku, nanging suara manis kang wis  ana udakara telung tahun ora keprungu iku  dina iku aku krungu maneh, ing batin aku mung nelongsa ewo  kuciwane Eki weruh kahananku saiki, suara kang manis iku tak krungu karo nggugruk nangis, duh gusti, lelakon apa iki, cpriyayi ayu kang mbiyen tau dadi calon sisihanku iki saiki lungguh ing sandingku, nanging saiki aku wis ora bisa ngapa-ngapa maneh, rupa ayu, iku wis ora iso tak sumurupi maneh, ing njero ati rasane pengen njerit, pengen mbengok, nanging apa

“mas Damar, nembe apapenjenengan?”
“biasa dik, yo kya ngene kesibukanku saiki, karo sapa sliramu teka?”
“dewe mas, mas dammar pengen dahar oleh-olehku ora?”
“mengko wae dik, paringna meja! Piye kabarmu saiki dik?”
“yo apik mas, mas dewe?”
“yo kaya sing tok delok dik, aku wis ora bisa ngapa-ngapa meneh, aku saiki mung ana ngomah, kuliah, aku dudu Damar sing tok kenal telung tahun kapungkur dik!”
“mas, jan-jane aku wis krungu kabare mas Damar sewulan bubar mas kecelakaan, aku dikabari bapak!”
“terus?”
“wektu kui aku sok mas, aku kepengin mulih, nanging karo bapak ora diparengake, lan nembe saiki aku bisa tilek penjenengan, ngapuranen aku yo mas!”

Eki banjur ngrangkul aku, ngambungi pipiku, aku mung  isa meneng, ora ngerti apa kang kudu tak tindak’ake, tahun-tahun kapungkur yen Eki kaya mengkene, aku mesthi ngaras pipi kang alus iki, nanging apa saiki arep tak baleni!

“mas, penjenengan wes ora tresna karo aku?”
“dik, koe ngerti dewe, kudune pitakon iku sing takon aku, dudu awakmu!”
“mas Damar, apa anane mas Damar aku saguh nampa, aku gelem dadi sisihane mas, aku mung kenal tresna yoiku tresnane mas Damar, mas Damar tresna sepisanku mas!”
“dik, tali tresna iki kudu pedot, kluargamu ora bisa nampa kahananku saiki dik!, arep dikepiye, ngendi ana wong tua kang gelem nduwe mantu cacat kaya aku iki!”
“mas dammar aja ngendika kaya ngono, aku wes ngerti kabeh crita dina-dina kapungkur, ibu pancen ora sarujuk mas, nanging bapak tetep gelem nrima mas Damar kanthi legawa!”
“kui bapakmu dik, nanging ibu?”
“mas, ibuku kae mung ibu sambungan, ibu sing nglahirake aku wis seda nalika aku nembe umur setahun, lan mas Bagyo iku yo mas nanging dudu mas kandungku, dadi ora ana alesan kanggo nduo kekarepane bapak!”

Krungu tetembunganne Eki kang pungkasan iku kaya disiram banyu sewindu rasane, nanging banyu iku rasane panas, banjur kepriye mengko Hanum, aku wes sesambungan Tresna karo Hanum, saiki Eki ndadak bali ngucik tresna lawas kang sedyane pengen tak  pendem jero iku!
Awan iki kutha ngayogyo rasane panas banget, kebul-kebul kang ngebak’I dalan nambahi panas suasana awan iki, bubar saka kuliah aku langsung bali menyang ngomah, ngomah sepi, David during bali saka kantore, bubar nguculi sepatu aku lungguh ana emperan, ora sue keprungu mobil mandek ana pelataran omah

“nembe kundur mas?”
“oh sliramu dik, ana apa kok ora ana angin tekan yojo?”
“ana mas, angin rindu saka solo, iki kok sepi, mas david during kundur?”
“during dik, mas David saiki rada sibuk amarga bubar ana kasus cebongan, mas David kabare arep ditarik menyang MABESPOLRI wulan ngarep!”
“lha apa mas David kena kasus iki mas?”
“ora ngerti aku dik, sing jelas mas David iku melu mindah tahanan saka polda menyang Cebongan, banjur emboh kepriye aku mung krungu kabar yen mas David arep dimutasi menyang MABESPOLRI!”
“oh, mas david arep dahar ora, iki mau aku masak terik karemane mas Damar!”
“walah dik, ngrepoti iki dadine!”
“ora kok, biasa to mas!”
“yo nek dik Eki  ora kabotan  sesuk gawakno, soto solo, timlo, karo  sega liwet yo!”
“siaaap mas!”


Karo ujar ngono Eki ngambung pipi kiwaku. Awan kang panas iki ora krasa dadi adem ana Eki ing sandingku, nanging kepriye karo Hanum, kenyo kang wis rong wulan ngisi atiku iku apa mental atiku yen tak cidrani! Lelakon, lelakon ngapa lelakon uripku kaya ngene, duh gusti paringana kula pitedah, nalika lagi enak-enak mangan dumadag’an HP muni, Talks ing HP muni, jebul Hanum sing telfon, kanthi ngati-ati supaya ora nyubriani Eki, HP tak angkat

“halo mas Damar!, nembe apa?”\
“nembe maem dik, dik Hanum wis mulih kuliah?”
“during mas, nembe arep tumbas baju kanggo ponak’an, mas Damar pengen dipundutke ora?”
“oral ah, neng omah wis akeh dik!”
“nek maeman piye? Mengko tak terake ana ndalem?”
“alah ora usah dik, mas nembe maem, mengko yen ora ana sing maem piye jal? Mubazir ta?”
“ya nggo mas David tam as!”
“mas David nembe ana kantor, paling kundure mbengi!”
“ya uwis nek ngono, aku tak blanja disik yam as, mesakne Ibu wis nunggu!”
“ya dik, ati-ati nek mulih ya, ja lali salam kagem ibu!”

Bubar nutup telfon Eki takon, rada glagepan anggonku mangsuli

“saka sapa mas?, kok kayane wis akrap banget?”
“kanca kuliah dik!”
“kuliah apa kuliah mas?”
“kuliah dik Eki, wis to rasah sujana!”
“ora sujana mas, mung pengen ngerti, mosok calon bojone ora pareng ngerti!”

Sewulan bubar patemon sore  iku atiku tambah ruwet, aku kudu milih antarane Eki  karo Hanum. Hanum kang tak tresnani luih saka limang tahun iku pancen ora bisa dilalek ake ngono wae, nanging Hanum kang sasuene iki tansah nglipur atiku, apa kudu tega tak larani atine? Dina-dina mung anane mung mamang, endi sing kudu tak pilih Ekiapa Hanum!.
Sasuene Eki mulih saka Amerika sesambungan antarane keluargaku, karo keluargane Denmas Sartono uis kayabali kaya sekawit, rasa tentrem kudune tak rasa ake, esem manis kang tansah tak umbar nalika sonjo ing ndaleme Eki kanyata ora jumbuh kaya rasane ati. Ing atiku mung tansah ana Hanum, arep dikepiye wae Hanum iku katresnanku, pancen urip iku pilihan, lan saiki aku uga kudu milih, Hanum apa Eki, lan keputusan iki kudu cepet sadurunge Eki bali menyang amerika.

Malem minggu iku pancen aku sengaja ora mulih solo, amarga aku pengen ketemu karo Hanum. Jam pitu bengi  ana sepeda motor metik  teka ya iku Hanum. Sawise lungguh aku langsung ngujarake apa kang dadi rembugku sekawit, yen aku pengen ngerti sepira tresnane Hanum marang aku!”

”dik, sadurunge aku njaluk ngapura ya, yen wes ngrepoti sliramu!”
“ora mas, aku mau kuliah ya mulih awan kok, lha ana apa mask ok ndadag banget penjenengan pengen ketemu, kangen pa?”
“kangen yo pancen kudune dik, nanging iki ana rembug sing kudu tak omongke karo dik Hanum!”
“sajak’e wigati banget tam as?”
“ya dik, aku pengen takon karo awakmu, tresna tenan ora sliramu karo aku?”
“wis kaping pira mas penjenengan takon bab iku?” lan ping pira aku njawab yen aku pancen tresna karo mas Damar!”
“dik, yen pancen koe tresna tenan wulan ngarep koe tak  lamar!”
“tenan mas? Nanging yen wulan ngarep kayane during bisa mas, amargo putrane om Sartono sing nembe mulih saka Amerika uga arep nikahan!”
“om Sartono sapa dik?”
“iku mas adine bapak kang lenggah ing solo, putrine nembe mulih saka Amerika!”
“putrine ommu sapa jenenge dik!”
“dik Eki mas!”


krungu jenenge Eki disebut Hanum mau aku banjur ora ngerti apa-apa maneh!


TAMAT

0 komentar:

Posting Komentar